‌اوتیسم گاهی خفیف است، گاهی شدید

در گذشته اوتیسم به 5 گروه تقسیم می شد اما امروزه می دانیم که اوتیسم نوعی اختلال رفتاری است و طیف بندی دارد. 

    ممکن است فردی تمام علائم اوتیسم را داشته باشد و در طیف شدید اوتیسم باشد و به شکل فردی در خودمانده در جامعه ظاهر شود و ممکن است فقط مشکل ارتباطی داشته باشد؛ مثلا نتواند دوست صمیمی داشته باشد و احساسات دیگران را درک کند و در گروه مبتلایان به اوتیسم خفیف دسته بندی شود.

 

تشخیص اوتیسم خفیف به مراتب سخت‌تر است زیرا علایم آن محدودتر و خفیف‌تر از اوتیسم شدید است. تشخیص به موقع آن کمک زیادی به درمان بیماری می‌کند. 

مهم‌ترین نشانه کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم عدم توانایی لازم برای برقراری ارتباط کلامی و عاطفی با دیگران است. اختلال اوتیسم دارای طیف گسترده‌ای بوده و از اوتیسم خفیف و شدید متغیر است. شیوع این بیماری در پسران 4 تا 5 برابر دختران بوده و علت اصلی آن هنوز به طور کامل شناخته نشده است.

 

علایم اوتیسم خفیف

 

      به طور معمول تاخیر در برخی از مهارت‌ها از 15 ماهگی قابل مشاهده است. هرچند علایم و شدت بیماری اوتیسم در افراد مختلف، متفاوت است، اما همه انواع اوتیسم بر توانایی برقراری ارتباط کودک با دیگران تاثیر می‌گذارد. 

افراد مبتلا به اوتیسم معمولا حداقل نیمی از علایم زیر را نشان می‌دهند . 

علائم بیماری اوتیسم از خفیف تا شدید متغیرمی‌باشد. در اوتیسم شدید تعداد و شدت علایم بیشتر و در کودکان مبتلا به اوتیسم خفیف این علایم به شکل خفیف بروز می‌کنند: 

این کودکان اغلب ترجیح می‌دهند تنها باشند و از تماس چشمی اجتناب کنند.

      در مقابل تغییر مقاوم هستند.

      اختلال در تکلم دارند.در بیان نیازها مشكل دارند و از اشارات و حركات به جای كلمات استفاده می‌كنند.

       ضمایر را به صورت نابه‌جا استفاده می‌کنند؛ شناختی از «من» ندارند و خود را با نام صدا می‌زنند.

        كلمات و یا جملات دیگران را تكرار می‌كنند.

        خنده و گریه بی دلیل دارند و یا بدون علت مشخص نگران و مضطرب می‌شوند.

        نمی‌توانند خود را جای دیگران بگذارند و احساسات دیگران را درک کنند.

        توانایی انجام بازی نمادین و تخیلی را ندارند.

        قادر نیستند با دیگران رابطه برقرار كنند.

        دوست ندارند در آغوش گرفته شوند و یا دیگران را در بغل گیرند.

        به روش آموزش معمول پاسخ نمی‌دهند.

         با اسباب بازی، درست بازی نمی‌كنند.

         چرخیدن و تاب خوردن را خیلی دوست دارند.

          احساس درد كمتر یا بیشتر از حد دارند.

          از خطرات نمی‌ترسند.

          پر تحرک یا كم تحرک هستند.

          با وجود حس شنوایی سالم به صحبت‌ها و یا صداها پاسخ نمی‌دهند.

          اغلب توانایی هوشی پایینی دارند و گاهی در موضوع خاصی دارای نبوغ هستند. 

نشانه‌های هشدار دهنده:

 

در ۱۲ ماهگی، هنوز چیزی نمی‌گوید (حتی کلمات ناواضح)،

 ارتباط چشمی ندارد و به صدای پدر و مادر 30سی فان نشان نمی‌دهد، اشاره نمی‌کند و لبخند دیگران را با لبخند پاسخ نمی‌دهد.

 

در ۱۶ ماهگی، یک لغت هم نمی‌گوید.

 

در ۲۴ ماهگی، دو لغت نمی‌گوید.

 

از دست دادن تکلم و یا مهارت های اجتماعی در هر سنی

 

درمان اوتیسم خفیف

 

اگر اختلال اوتیسم در کودک تشخیص داده نشود در بزرگسالی مشکلات زیادی برای فرد به وجود خواهد آورد (اوتیسم در بزرگسالی). پس لازم است والدین زمان طلایی درمان بیماری اوتیسم را از دست ندهند. خوشبختانه بیماری اوتیسم و مخصوصا اوتیسم خفیف درمان پذیر است. 

سن طلایی درمان بیماری اوتیسم تا قبل از ۵ سالگی است. هر چه در سن پایین‌تری بیماری اوتیسم تشخیص داده، بازتوانی‌ها شروع شود و آموزش‌های لازم، به موقع به کودک داده شود احتمال طبیعی شدن بیشتر است اما باید بپذیریم که کودکان مبتلا به بیماری همیشه تا حدودی با سایر همسالان خود متفاوت هستند. 

اگر كودک از طرف شما و يا دكتر مخصوص خود مظنون به بیماری اوتیسم باشد باید برای تشخیص قطعی توسط يک روانپزشک و يا يک متخصص رشد اطفال معاینه شود. 

روش‌های درمانی اوتیسم عبارتند از: 

دارو درمانی 

 

برای جلوگیری از خشم، عصبانیت، مشکلات حواس، بیش فعالی، مشکلات خواب، بی پروا بودن، زودرنج بودن و زود عصبانی شدن، به کار می‌رود.

 

  کاردرمانی و گفتار درمانی اتیسم

 

به تقویت مهارت‌های مختلف کمک میکند و موجب کاهش علایم اوتیسم میشود

 

در درمان اوتیسم خفیف یا شدید تشخیص به موقع و استفاده همزمان از تمام راهکارهای درمانی بهترین نتیجه را به دنبال خواهد داشت.