همچنان که کودکان بزرگتر می‌شوند علامت‌ها هم متنوع‌تر می‌شود. علائم و نشانه‌های هشدار دهنده زیادی وجود دارد اما به طور معمول اختلال‌ها حول مهارت‌های اجتماعی، مشکل گفتار و زبان، مشکلات ارتباطی غیرکلامی و رفتارهای انعطاف‌ناپذیر می‌چرخد.
او علاقه‌ای به دیگران و اتفاق‌هایی که دور و برش می‌افتد، ندارد.
او نمی‌داند چگونه با دیگران ارتباط برقرار کرده یا بازی کند.
او ترجیح می‌دهد مورد نوازش یا لمس قرار نگیرد.
او در درک احساساتش مشکل دارد.
او به صحبت دیگران گوش نمی‌دهد.
او ترجیح می‌دهد در دنیای خودش زندگی کند.
او به جای پاسخ دادن به سوال، آن را تکرار میکند.
او خود را سوم شخص خطاب میکند.
او از تماس چشمی پرهیز میکند.
او از حرکات صورت بدون مطابقت با آنچه می‌گوید، استفاده میکند.
او واکنش‌های غیرمنتظره به مناظر، بو یا صدا نشان می‌دهد و ممکن است به صدای بلند حساس باشد.
او از زبان بدن نمی‌تواند استفاده کند.
او از یک روال روتین پیروی میکند.
او با هرگونه تغییر برنامه مشکل دارد.
او مدت زمان زیادی به حرکت یک پنکه یا چرخ اسباب بازی نگاه میکند.
از قضاوت و خود تشخیصی جدا بپرهیزید و در صورت مشاهده علایم قبل از هرچیز با متخصصین مشورت کنید.
تشخیص زود هنگام اوتیسم می‌تواند یک تفاوت چشمگیر در روند بهبود و درمان ایجاد کند. به همین دلیل است که هرچه زودتر بتوان این اختلال را تشخیص داد، با بهره گیری از مداخلات منظم و مداوم توانبخشی، فرد اوتیسم می تواند زندگی راحت تری را تجربه کند.
