در این بخش پس از ارزیابی دقیق مراجعین با مشکلات راه رفتن روی پنجه پا و علت یابی آن با توجه به حیطه های روانی و فیزیکی ، اقدامات درمانی آغاز گردیده و با متد های منحصر به فرد و ارائه راهکارهای موثر و جدید ، اقدام به حل مشکل توسط متخصصین ذیربط می گردد
کودکان معمولا بین سنین 10 تا 20 ماهگی راه رفتن را آغار میکنند. اما برخی کودکان هنگام راه رفتن به جای آنکه کف پا خود را روی زمین بگذارند وراه بروند روی پنجههای خود راه میروند. به عبارت علمیتر مراحل (فازهای) راه رفتن و گام برداری به هم میریزد. این مسئله معمولا طی سال اول پس از راه افتادن و با یادگیری فرایند گام برداری و راه رفتن توسط کودک بهبود مییابد اما در برخی کودکان این شیوه راه رفتن پس از این سن نیز ادامه یابد.
انواع راه رفتن سرپنجه به طور کلی به سه دسته تقسیم میشود:
1- راه رفتن سرپنجه با علت ناشناخته:
در این نوع کودک بدون هیچ علت مشخصی الگوی راه رفتن سرپنجه را دارد. به این نوع راه رفتن، راه رفتن سرپنجه عادتی نیز میگویند.
2- راه رفتن سرپنجه در کودکان مبتلا به اوتیسم:
یکی از مسائل شایع در کودکان مبتلا به اوتیسم راه رفتن سرپنجه است. یک نظر رایج در مورد این کودکان این است که مشکلات حسی (بخصوص حس جویی) در این کودکان علت راه رفتن سرپنجه است.
3- راه رفتن سرپنجه در کودکان مبتلا به فلج مغزی:
در این کودکان اسپاستیسیتی در عضلات گاستروکنمیوس (و سولئوس) وضعیتی از راه رفتن سرپنجه را در این کودکان ایجاد میکند. با گذشت زمان و در صورت دریافت نکردن درمانهای مناسب جهت تنظیم تون عضلانی، عضلات کوتاه شده و راه رفتن سرپنجه را تشدید میکند.
معمولا والدین با نگرانی زیاد درباره راه رفتن سرپنجه کودک خود مراجعه میکنند و حتی ترس دارند که کودکشان نتواند هیچگاه بصورت عادی راه برود. اما جنبه مثبت قضیه این است که معمولا با درمانهای غیر جراحی و تمرین این مشکل بهبود پیدا میکند.
